Evlatlık oğlumun geri verilmesi evliliğimin dokusunu parçalayacağını hiç beklemiyordum. Ama şimdi geriye dönüp baktığımda, bazı hediyelerin ruhsal acı ile geldiğini ve bazen evrenin zaman kavramının çarpık olduğunu anlıyorum.

“Gergin misin?” diye sordum Mark’a, ajansa giderken.

Ellerim, gelecekteki oğlumuz Sam için aldığım minik mavi süveteri sıkıca kavramıştı. Kumaş inanılmaz yumuşaktı ve onun küçük omuzlarının süveteri nasıl dolduracağını hayal ediyordum.

“Ben mi? Hayır,” diye cevapladı Mark, ama parmak eklemleri direksiyon simidinde beyazlamıştı. “Sadece bir an önce yola çıkmak istiyorum. Trafik sıkışıklığı beni sinirlendiriyor.”

parmaklarıyla gösterge panelini tıklatıyordu — son zamanlarda giderek daha sık fark ettiğim bir sinir tikiydi bu.

“Araba koltuğunu üç kez kontrol ettin,” diye ekledi zoraki bir gülümsemeyle. “Neredeyse eminim ki sinirli olan sensin.”

“Tabii ki sinirliyim!” Kazakımı tekrar düzelttim. “Bunu çok uzun zamandır bekliyorduk.”

Evlat edinme süreci yorucuydu, Mark gelişen işine odaklanırken bu işle çoğunlukla ben ilgilendim.

Sonsuz evrak işleri, evde araştırmalar ve görüşmeler, ajansların listelerinde bir çocuk ararken birkaç ay boyunca hayatımı tamamen kapladı. Başlangıçta bir bebek evlat edinmeyi planlıyorduk, ancak bekleme listeleri sonsuzdu ve ben de seçeneklerimizi genişletmeye başladım.

“Şu çocuğa bak,” dedim Mark’a bir akşam, tabletimdeki fotoğrafı göstererek. Fotoğrafı incelerken yüzü mavi bir ışıkla aydınlandı.

O kadar nazikçe gülümsedi ki, bu çocuğu benim kadar çok istediğini anladım. “Harika bir çocuğa benziyor. O gözler başka bir şey.”

“Tabii ki başa çıkabiliriz! Çocuğun kaç yaşında olduğu önemli değil, senin harika bir anne olacağını biliyorum.” Ben fotoğrafa bakarken omzumu sıktı.

Başvuru formunu doldurduk ve sonsuz gibi gelen bir süre sonra, Sam’i eve götürmek için ajansa gittik. Sosyal hizmet uzmanı Bayan Chen bizi küçük bir oyun odasına götürdü, Sam orada oturmuş bloklardan kule yapıyordu.

“Sam,” dedi nazikçe, “bahsettiğimiz o sevimli çift hatırlıyor musun? Onlar burada.”

Onun yanına diz çöktüm, kalbim güm güm atıyordu. “Merhaba Sam. Kulenin çok güzel olmuş. Yardımcı olabilir miyim?”

Beni uzun süre inceledi, başını salladı ve bana kırmızı bir blok uzattı. Bu basit hareket bana her şeyin başlangıcı gibi geldi.

Eve dönüş yolu sakindi. Sam, ona getirdiğimiz fil oyuncağını ellerinde sıkıca tutuyordu ve ara sıra küçük boru sesleri çıkarıyordu, bu da Mark’ı kıkırdatıyordu. Araba koltuğunda oturan ona sık sık bakıyordum, onun gerçek olduğuna inanmakta zorlanıyordum.

Evde, Sam’in az sayıdaki eşyalarını açmaya başladım. Küçük valizi, bir çocuğun tüm dünyasını içine sığdırmak için inanılmaz derecede hafif görünüyordu.

“Onu yıkayabilirim,” dedi Mark kapı eşiğinden. “Bu size odasını istediğiniz gibi düzenleme fırsatı verir.”

“Harika bir fikir!” Gözlerimi kapatıp, Mark’ın hemen yakınlaşmak istemesinin ne kadar harika olduğunu düşündüm. «Onun için aldığım banyo oyuncaklarını unutma.

Koridorda kayboldular ve ben Sam’in kıyafetlerini yeni şifonyerine yerleştirirken homurdandım. Her bir minik çorap ve tişört bu hissi daha gerçek hale getiriyordu. Huzur tam olarak kırk yedi saniye sürdü.

“ONU GERİ GETİRMELİYİZ!”

Mark’ın çığlığı bana fiziksel bir darbe gibi çarptı.

Ben salona koştuğumda o banyodan fırladı. Mark’ın yüzü hayalet gibi beyazdı.

“Onu geri getirmek ne demek?” Kapı çerçevesine tutunarak sesimi sabit tutmaya çalıştım. “Onu daha yeni evlat edindik! O mağazadan alınmış bir kazak değil!”

Mark koridorda yürüyerek saçlarını elleriyle düzeltirken, nefesi düzensizdi. “Az önce anladım… Bunu yapamam. Ona kendi çocuğum gibi davranamam. Bu bir hataydı.”

“Neden böyle söylüyorsun?” Sesim ince buz gibi çatırdadı.

“Birkaç saat önce çok heyecanlıydın! Arabada onunla fil sesleri çıkarıyordun!”

“Bilmiyorum, birden aklıma geldi. Ona yakınlaşamıyorum.” Gözlerime bakmıyordu, omzumun arkasındaki bir noktaya bakıyordu. Elleri titriyordu.

“Sen kalpsizsin!” diye bağırdım, onu iterek banyoya girdim.

Sam banyoda oturuyordu, küçük ve şaşkın, üzerinde sadece çorapları ve botları vardı. Filini göğsüne sıkıca bastırıyordu.

“Ama bu çocukla başa çıkabilir miyiz

Boşanma davası açacağım,” dedim Mark’a akşam, Sam uyuduktan sonra. “Ve Sam’in tam velayetini almak istiyorum.”

“Amanda, lütfen…”

“Annesi onu çoktan terk etti, siz de aynısını yapmaya hazırdınız,” diye araya girdim. “Bunun olmasına izin vermeyeceğim.”

Yüzü buruştu. “Seni seviyorum.”

“İtiraf edecek kadar değil. Bence kendini daha çok sevdin.”

Mark direnmedi ve boşanma süreci hızlı bir şekilde sonuçlandı. Sam beklediğimden daha iyi uyum sağladı, ancak bazen babasının neden bizimle yaşamadığını soruyordu.

“Bazen yetişkinler hata yapar,” diye saçlarını okşayarak ona söylüyordum. “Ama bu seni sevmedikleri anlamına gelmez.” Bu, ona sunabileceğim en nazik gerçekti.

O zamandan bu yana yıllar geçti ve Sam harika bir genç adam oldu. Mark tebrik kartları gönderiyor ve bazen e-posta yazıyor, ama mesafeli davranıyor — bu onun tercihi, benim değil.

Bazen bana, gerçeği öğrendiğimde gitmediğim için pişman olup olmadığımı soruyorlar. Ben her zaman başımı sallıyorum.

Sam artık sadece evlatlık bir çocuk değildi, biyoloji ve ihanet üzerine yemin ederim ki o benim oğlumdu. Aşk her zaman kolay değildir, ama her zaman bir seçimdir. Onu asla kimseye vermeyeceğime yemin ettim, tabii ki gelecekteki gelini hariç.